Water WeG
Door: weG
Blijf op de hoogte en volg WeG
02 April 2017 | Panama, Panama-stad
De kers op onze vakantie taart
Hallo allemaal, na een periode van webstilte, een nieuw verslag.
De kers is niet Panama city, alhoewel de sluizen en vooral de voorlichtingsfilm en het museum bij 't Panamakanaal wel heel indrukwekkend zijn.
De kers is ook niet ons 17e eeuws hotel in 't oude gerestaureerde centrum. Het hotel heeft 6 kamers met eigen badkamer en een grote gemeenschappelijke ruimte, helemaal volgepropt met antiek. Helaas is ons bed dat ook. ;-)
Op 't nachtkastje staat een glaasje met oordoppen... Verdacht natuurlijk... Blijkt dat de Panamezen hun weekend luidruchtig vieren! In de haven, een paar honderd meter verderop, speelt een popband. Om half twee trekt die er de stekker uit, maar gaan de talloze discotheken, bovenop de daken, vrolijk verder..
Om half vijf slapen we, licht geïrriteert door de boemboem, in.
Een uurtje later gaat de telefoon. "Uw taxi staat klaar voor de San Blas eilanden" klinkt een slaapdronken Spaanse stem. Arme knul, hij werkt 16 uur per dag en hij heeft ook niet veel slaap gehad..
We stappen in een overjarige 4 x 4 Nissan Patrol. We hebben ons voorbereid op een bare tocht, omdat er zelfs op Googlemaps geen weg te bekennen is. Uiteindelijk valt dat mee en blijkt het een geasfalteerde weg te zijn die door de jungle en de bergen slingert. De chauffeur, een Kuna-indiaan, leunt met zijn kleine lijf zwaar tegen in de scherpe bochten, zodat we na 2 en een half uur veilig (pffff) bij de aanlegsteiger van Carti staan te wachten op een watertaxi die ons naar onze zeilboot zal brengen.
Het is een enorme chaos. We zijn niet de enige toeristen die zich hier verzameld hebben in de bloedhitte. Iedereen loopt door elkaar en roept wat in het Kuna's. Voor de rest gebeurt er niks. Alleen de stapels Koffers en rugzakken vormen steeds grotere bergen. We klampen een indiaan aan, maar hij snapt niet wat we hier komen doen.
Gelukkig heb ik een papiertje met het telefoonnummer en de naam van onze kapitein. Na een uur zijn we op weg in een watertaxi... de verkeerde uiteraard. :-D vertwijfeld keert de boot om.. maar na wat heen en weer geroep, klatsen we eindelijk in volle vaart over het water.
De San Blas archipel telt 365 eilanden en bij één van die eilanden ligt onze catamaran zeilboot die we voor 4 nachten geboekt hebben. De eilanden zijn stuk voor stuk paradijselijke parels in de Carribische zee.. ze zijn getooid met kokospalmen en de stranden zijn als van poedersuiker: fijn en wit. Het water rondom is kristalhelder en de kleuren blauw en turkoois zijn betoverend.
Er staat weinig wind dus er wordt weinig echt gezeild. Maar er is een stille dieselmotor aan boord en we glijden vredig over het gladde water.
Wat ik al schreef: men schat het aantal eilanden op 365. Men weet het niet eens zeker :-D
De meeste eilanden zijn onbewoond. Vaak staat er wel een hutje van palmbomenbladeren en is er vrijwel altijd een zoetwaterbron. Ze zijn eigendom van de Kuna indianen stam, die strikt hangen aan oude tradities en alle vooruitgang hebben tegengehouden.
Daarom is alles nog onbedorven.
Men mag hier bijvoorbeeld niet duiken met flessen en niet harpoenvissen. Gemotoriseerde jachten mogen hier niet varen. Dus ook geen cruiseships, speedboten en jetskis... dat alles maakt dat het hier zo rustig is en je meestal alléén aanlegt bij een eiland.
De Kuna Indianen zijn vriendelijke, goedlachse, bescheiden, zacht sprekende, niet opdringerige handelaren. Ze zijn klein en tanig. Ze varen in een uitgeholde boomstam. Voortgedreven door een peddel of een klein zeil. Toch zie je ook hier de vooruitgang... telefoontjes (zonder internet) en ook wel buitenboordmotoren op de grotere boten en taxi's. Die zie je alleen bij de 7 grote eilanden vlak bij de kust. Die zijn trouwens zwaar overbevolkt.
Elk eilandje is van een Kuna familie. Ben je met meerdere gezinsleden, dan mag je allemaal een deel van het jaar daar wonen. Ze leven van de verkoop van cocosnoten die ze voor 40 dollarcent per stuk aan Colombianen verkopen. Ook verkopen ze zelf gerookte en gedroogde vis.
De vrouwen maken een speciaal soort borduur en knipwerk "Moles" die ze als versiering op hun klederdracht gebruiken. De dameskuiten zijn omwikkeld met geregen, gekleurde kraaltjes die in de omwikkeling een patroon vormen. Dit begint al bij meisjes in de groei om de kuiten mooi slank te houden. (zelf denk ik dat het ook is tegen de kleine zandvliegjes die gemeen bijten en zich niet af laten schrikken door een DEETantiinsectenmiddel. Er moet toch altijd een kleine dissonant in het paradijs zijn.? :-D
Onze kapitein is Roberto, een Italiaan van mijn leeftijd die hier al meer dan 12 jaar rondzeilt. Sinds 1 jaar doet hij dit samen met zijn 20 jaar jongere vriendin met kortgeknipt kroeshaar.
Er is ook gitaar aan boord en ze houden allebei van de zelfde muziek als Willem. Om 21.00u gaat iedereen slapen. Moegewaaid door de passaatwind :-D
We hebben een kleine ('s nachts snikhete) hut. Je kan ook, voor op de boot, tussen de 2 rompen, op de trampoline slapen. 's nachts is het pikdonker en kun je nederig naar de sterren kijken. Dat heeft de voorkeur van Willem. Hij geniet van het monotone geluid van de branding, terwijl een zwoel windje door zijn haren speelt.
We hebben een aantal keren gesnorkeld. Dat was boven verwachting. Zoveel prachtig gekleurd koraal en wiegende sponzen! Alsof je door een aangelegd onderwater park zwemt. Met lommerrijke lanen en rozenbogen. Overhangende tuinen van veelvormige koraalbladeren. We bewonderen beeldhouw werken van Michelangelo, ook van koraal natuurlijk.
Tussendoor zwemmen er visjes.. Duizenden veelkleurige visjes!
Soms opschepperig solitair, met een air van: "kijk mij nou"!
Maar ook enorme scholen sardientjes. Duizenden zilverkleurige pijltjes die, als op commando, allemaal tegelijkertijd omdraaien en duizelingwekkende waaiers vormen.
Dan heb je nog de schelpdieren en kokerwormen, die zich binnenstebuiten keren en met fijnmazige pluimen het water filteren op iets eetbaars. Op de cadans van de golven zwaaien de gekleurde pluimen ons na als we langsdobberen.
Het is een verbluffend mooi schouwspel. :-)
Eigenlijk valt het niet te beschrijven, ik hoop dat de foto's voor zich spreken.
De eerste middag op de boot, werden we trouwens ook verrast door een school dolfijnen die al spelend met de boot meezwommen. Zooo leuk!
Maar na vijf dagen op het zilte nat is een mens zó zout, dat we, met een deksel erop, beslist tot 2090 houdbaar blijven. Het is heerlijk om weer normaal te kunnen douchen! :-D
We zitten nu in Valle de Anton, dat is de bergen. Hier blijven we 3 dagen, daarna gaan we nog 2 dagen naar Panama city en donderdag zijn we weer thuis.
Dag dag..
Hallo allemaal, na een periode van webstilte, een nieuw verslag.
De kers is niet Panama city, alhoewel de sluizen en vooral de voorlichtingsfilm en het museum bij 't Panamakanaal wel heel indrukwekkend zijn.
De kers is ook niet ons 17e eeuws hotel in 't oude gerestaureerde centrum. Het hotel heeft 6 kamers met eigen badkamer en een grote gemeenschappelijke ruimte, helemaal volgepropt met antiek. Helaas is ons bed dat ook. ;-)
Op 't nachtkastje staat een glaasje met oordoppen... Verdacht natuurlijk... Blijkt dat de Panamezen hun weekend luidruchtig vieren! In de haven, een paar honderd meter verderop, speelt een popband. Om half twee trekt die er de stekker uit, maar gaan de talloze discotheken, bovenop de daken, vrolijk verder..
Om half vijf slapen we, licht geïrriteert door de boemboem, in.
Een uurtje later gaat de telefoon. "Uw taxi staat klaar voor de San Blas eilanden" klinkt een slaapdronken Spaanse stem. Arme knul, hij werkt 16 uur per dag en hij heeft ook niet veel slaap gehad..
We stappen in een overjarige 4 x 4 Nissan Patrol. We hebben ons voorbereid op een bare tocht, omdat er zelfs op Googlemaps geen weg te bekennen is. Uiteindelijk valt dat mee en blijkt het een geasfalteerde weg te zijn die door de jungle en de bergen slingert. De chauffeur, een Kuna-indiaan, leunt met zijn kleine lijf zwaar tegen in de scherpe bochten, zodat we na 2 en een half uur veilig (pffff) bij de aanlegsteiger van Carti staan te wachten op een watertaxi die ons naar onze zeilboot zal brengen.
Het is een enorme chaos. We zijn niet de enige toeristen die zich hier verzameld hebben in de bloedhitte. Iedereen loopt door elkaar en roept wat in het Kuna's. Voor de rest gebeurt er niks. Alleen de stapels Koffers en rugzakken vormen steeds grotere bergen. We klampen een indiaan aan, maar hij snapt niet wat we hier komen doen.
Gelukkig heb ik een papiertje met het telefoonnummer en de naam van onze kapitein. Na een uur zijn we op weg in een watertaxi... de verkeerde uiteraard. :-D vertwijfeld keert de boot om.. maar na wat heen en weer geroep, klatsen we eindelijk in volle vaart over het water.
De San Blas archipel telt 365 eilanden en bij één van die eilanden ligt onze catamaran zeilboot die we voor 4 nachten geboekt hebben. De eilanden zijn stuk voor stuk paradijselijke parels in de Carribische zee.. ze zijn getooid met kokospalmen en de stranden zijn als van poedersuiker: fijn en wit. Het water rondom is kristalhelder en de kleuren blauw en turkoois zijn betoverend.
Er staat weinig wind dus er wordt weinig echt gezeild. Maar er is een stille dieselmotor aan boord en we glijden vredig over het gladde water.
Wat ik al schreef: men schat het aantal eilanden op 365. Men weet het niet eens zeker :-D
De meeste eilanden zijn onbewoond. Vaak staat er wel een hutje van palmbomenbladeren en is er vrijwel altijd een zoetwaterbron. Ze zijn eigendom van de Kuna indianen stam, die strikt hangen aan oude tradities en alle vooruitgang hebben tegengehouden.
Daarom is alles nog onbedorven.
Men mag hier bijvoorbeeld niet duiken met flessen en niet harpoenvissen. Gemotoriseerde jachten mogen hier niet varen. Dus ook geen cruiseships, speedboten en jetskis... dat alles maakt dat het hier zo rustig is en je meestal alléén aanlegt bij een eiland.
De Kuna Indianen zijn vriendelijke, goedlachse, bescheiden, zacht sprekende, niet opdringerige handelaren. Ze zijn klein en tanig. Ze varen in een uitgeholde boomstam. Voortgedreven door een peddel of een klein zeil. Toch zie je ook hier de vooruitgang... telefoontjes (zonder internet) en ook wel buitenboordmotoren op de grotere boten en taxi's. Die zie je alleen bij de 7 grote eilanden vlak bij de kust. Die zijn trouwens zwaar overbevolkt.
Elk eilandje is van een Kuna familie. Ben je met meerdere gezinsleden, dan mag je allemaal een deel van het jaar daar wonen. Ze leven van de verkoop van cocosnoten die ze voor 40 dollarcent per stuk aan Colombianen verkopen. Ook verkopen ze zelf gerookte en gedroogde vis.
De vrouwen maken een speciaal soort borduur en knipwerk "Moles" die ze als versiering op hun klederdracht gebruiken. De dameskuiten zijn omwikkeld met geregen, gekleurde kraaltjes die in de omwikkeling een patroon vormen. Dit begint al bij meisjes in de groei om de kuiten mooi slank te houden. (zelf denk ik dat het ook is tegen de kleine zandvliegjes die gemeen bijten en zich niet af laten schrikken door een DEETantiinsectenmiddel. Er moet toch altijd een kleine dissonant in het paradijs zijn.? :-D
Onze kapitein is Roberto, een Italiaan van mijn leeftijd die hier al meer dan 12 jaar rondzeilt. Sinds 1 jaar doet hij dit samen met zijn 20 jaar jongere vriendin met kortgeknipt kroeshaar.
Er is ook gitaar aan boord en ze houden allebei van de zelfde muziek als Willem. Om 21.00u gaat iedereen slapen. Moegewaaid door de passaatwind :-D
We hebben een kleine ('s nachts snikhete) hut. Je kan ook, voor op de boot, tussen de 2 rompen, op de trampoline slapen. 's nachts is het pikdonker en kun je nederig naar de sterren kijken. Dat heeft de voorkeur van Willem. Hij geniet van het monotone geluid van de branding, terwijl een zwoel windje door zijn haren speelt.
We hebben een aantal keren gesnorkeld. Dat was boven verwachting. Zoveel prachtig gekleurd koraal en wiegende sponzen! Alsof je door een aangelegd onderwater park zwemt. Met lommerrijke lanen en rozenbogen. Overhangende tuinen van veelvormige koraalbladeren. We bewonderen beeldhouw werken van Michelangelo, ook van koraal natuurlijk.
Tussendoor zwemmen er visjes.. Duizenden veelkleurige visjes!
Soms opschepperig solitair, met een air van: "kijk mij nou"!
Maar ook enorme scholen sardientjes. Duizenden zilverkleurige pijltjes die, als op commando, allemaal tegelijkertijd omdraaien en duizelingwekkende waaiers vormen.
Dan heb je nog de schelpdieren en kokerwormen, die zich binnenstebuiten keren en met fijnmazige pluimen het water filteren op iets eetbaars. Op de cadans van de golven zwaaien de gekleurde pluimen ons na als we langsdobberen.
Het is een verbluffend mooi schouwspel. :-)
Eigenlijk valt het niet te beschrijven, ik hoop dat de foto's voor zich spreken.
De eerste middag op de boot, werden we trouwens ook verrast door een school dolfijnen die al spelend met de boot meezwommen. Zooo leuk!
Maar na vijf dagen op het zilte nat is een mens zó zout, dat we, met een deksel erop, beslist tot 2090 houdbaar blijven. Het is heerlijk om weer normaal te kunnen douchen! :-D
We zitten nu in Valle de Anton, dat is de bergen. Hier blijven we 3 dagen, daarna gaan we nog 2 dagen naar Panama city en donderdag zijn we weer thuis.
Dag dag..
-
02 April 2017 - 18:01
Basia En Peter:
Wij zijn net terug uit Portugal, maar dat is niet veel in vergelijking met jullie reis! Geweldig!. Bedankt voor alle mooie verslagen. -
02 April 2017 - 19:12
Francis:
Ja hoor , wat prachtig allemaal .
Dit vind ik nou wel een jaloersmakend verslag .
Vooral dat snorkelen en de foto's -
03 April 2017 - 08:41
F&F:
Lieve WenG, wat een indrukwekkend verhaal weer, jullie maken wel heel wat mee.
En gelukkig blijven jullie als maar gezond. Prachtige foto's, bijna onnatuurlijk blauw water. En dan die dolfijn naast de catamaran, schitterend. Nog heel veel plezier, een goede reis terug en heel erg bedankt voor alle verhalen en foto's. Dike knuffel. -
03 April 2017 - 09:40
Yolanda:
Wat een schitterend verslag. Het is zo leuk beschreven. Ik zie het helemaal voor me. Wat zien jullie er lekker bruin uit. Ik genoot gisteren ook op mijn balkon. Ik kwam net van de fitness en toen ik boven kwam en naar mijn balkon toeliep kwam er een optocht oude schepen langs. Erg leuk want ik zit natuurlijk vlakbij het water. Jullie herkennen mij niet meer terug. Ik ben al 10 kilo afgevallen. ik heb nog 9 te gaan. Het is wel jammer dat je zo'n oude hals krijgt maar ja je kunt niet alles hebben. Je bent nu eenmaal geen 25 meer. Ik wens jullie een goede reis terug en ik hoop dat jullie een beetje kunnen slapen in het vliegtuig. Mij lukt dat nooit. Zelfs niet toen ik een zware slaappil had gekregen van Henk in Kuala Lumpur. Bye bye. Veel liefs -
03 April 2017 - 12:30
Sonja:
Lieve WeG Prachtige verhalen . Je gelooft het niet maar ik (we) lezen ze allemaal. Gebruikelijk sluiten jullie af met wist je datjes, we kijken ernaar uit !
Goede reis naar huis en welkom in een niet zo warm maar lieflijk voorjaars land(schap). -
03 April 2017 - 15:36
Simone:
Lieve allebei, met zoveel moois op het netvlies, hebben jullie vast weer heel veel inspiratie voor nieuwe creatieve uitspattingen. Wij genieten hier van alle mooie bloesems in de stad, op weg naar werk en langs de krommerijn op een vrije dag.veel liefs en fijne dagen nog even daar, Simone -
05 April 2017 - 23:45
Sylvia:
Met bewondering, verwondering en variaties daarop lees ik keer op keer jullie verslagen van een prachtige reis. Ik waan me in jullie wereld... Knap om dat voor elkaar te krijgen. Wat een schrijftalent...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
